(Knelis en Willem is een verhalenreeks van Meester Meinen. Bewerkt door Hans Tenbergen van Oud Winterswijk)
Knelis en Willem …… ‘n Ieskolde dag’
‘Brrrrrr………. wat is ut kold’, zae Willem
‘Vader zei toch dat het gin vreezene’, zae Knelis
‘Hoo kold, zol het wal neet ween’? zae Willem
‘Dat wet ik ok neet, maor wie kunt wal gaon kiek’n bie Langediek’, zae Knelis
Den hef zun apparaat, waor met hee precies kan zeen hoo kold ut is.
Alleene mögt wie d’r vast neet hen. Miskien wol Jan wal met.
‘Wie vraogt h’m wal’, zae Knelis
Het vros zo hard, de bloom’n stonden op de raam’n
De oldere breur Jan wol wal met, maor ze mogt neet lange weg bliev’n van grootmooder.
Bie Langediek an e’kommene, hadd’n ze pech, Jaap was neet thoes.
Waar’n ze veur niks deur de kolde e’gaon.
Ineens heurd’n ze een stemme.
‘“Hallo, ik bun hier, achter thoes.’
Knelis en Willem leep’n d’r hen en daor stond Langediek bie zien apparaat.
‘Ik zit met de vinger vaste, reep Langediek’
‘Hoo kan dat nao’? , zae Knelis
Dat kump umdat het zo kold is zae Langediek.
Het is wal -27,4 graden boet’n.
‘Ie liekt wal een beeld zo’, zae breur Jan, tegg’n de bienao bevroor’n Jaap.
‘Dat kump later pas’, zae Langediek.
‘As ze d’r achterkomt dat dit nooit meer weer kump’
‘Krieg ie dan een standbeeld?’ zae Knelis
‘Dat wilt wie ok wal’, zae Willem.
Jao, saam’n met Mieken, het hundeken.
‘Jao, maor dan wal dichte bie de Karmisse’ zae Knelis.
Langediek was intussen alweer los, nao dat Jan h’m had e’holpene
En zie ging’n weer op hoes an, naor de warme kachel
Een uurtjen later laag’n zee al in ‘t warme bedde.
In bedde laag’n zee nog efkes een betjen ‘te kulveren’ (nieuw woord)
